GARİPNÂME

Fatih ÖNCÜ  - KÖŞE YAZISI

Hangi derdimden başlayayım bilemedim? İsterseniz söze öksüz ve yetim kaldığım, babam Abdülhamit Hân’ın vefâtından başlayayım... İşte o günden sonra aç, susuz kaldım. Yunana esir oldum, yandım yıkıldım. Sonra rakı masasına meze, koca bir medeniyete mezar oldum… 

Sırayla evlatlarımdan koparıldım. Önce oğlum İnegöl, kızlarım Yenişehir ve İznik… Yetmedi, Hayma Anam kokan Domaniç ellerimden kaydı, peşine İnönü’m, Mihalgâzi’m; Sarıcakaya’m… Duvarlar örüldü çevreme, yalnızlığa terk edildim… Şeyh dedem Edebâli’yi seyrederken vîran bağlarımdan, kediye boğdurulan aslan oldum…

Oysa ne acılar çekmiştim, Selçuk Atam oğlu Süleyman Şahın İznik’ten gidişinde… Hasret hasret beklemiştim, yağız aşkım Ertuğrul’un doludizgin gelişini… Salkım salkım kucak açtım, Osman, Orhan, Murat oldum, boyları aştım, üç kıtaya ışık tuttum.  Sürre alaylarıyla, selâm oldum Aşk Membaı’na… Kervan kervan mazluma umut oldum, Lefke oldum. Ermeni Derbenti’nde Bey, Koyunhisar’da devlet oldum. Belekoma Kalesi’nde Sıddîkoldum, Mihal oldum, Gâzi oldum… Yaprak yaprak, ipek oldum, yol oldum… Nice şehitlere, nicegâzilere vatan oldum, nice sultanlara yoldaş… 

Şimdi gel, öksüz ve yetimliğimde boynum bükük, 100 yıllık unutulmuşluğumda gönlü kırık, ümmetin sahipsiz kalışında gözüm yaşlı… Vakti gelmedi mi, yeni aşklara yelken açmanın? 

Yeniden umut olalım, son Halep yolcusu. Sen Ertuğrul ol, ben Bayır Bucak… Yeniden kaynasın kardeşlik çorbası, hiç sönmesin, yansın ocak… Bu sefer, öyle bir ışık tutalım ki kâinata, mîsakımız olsun yedi kıta, şâhidimiz Cenabı Hak…