Yeni bir yıla girdik, iyi dilekler, mutluluklar diledik. Ülkede barış, sevgi, muhabbet istedik. Ekonomi de toplarlayalım dedik, dediğimizle kaldık. Ya biz yanlış diledik yada biri bizlerle oynuyor. Tarih oldu 24 Ocak geçen haftaki yazımı okuyanlar hatırlayacaktır, bir haftalık gündeme baktık, ülkemiz ile gurur duyduk. İnsanlığımız sorgular oldum ben vicdan mı? Sevgisizlik mi? Eğitimsizlik mi? Nedir bizleri bu derece acımasız yapan çözemiyoruz. Yasalar yetersiz, yaptırımlar az en büyük etken budur belki de canım ülkem de.

Neyse konuma yavaş yavaş giriş yapayım. Geçenler de sağlıkçı bir arkadaşım ile konuşuyoruz. Son günlerde oldukça artan bir durum var. Canım ülkem de bu hep vardı da şu bir kaç aydır daha da bir fazla oluyor galiba. 

Ne mi o söyleyeyim; “hastane gibi güvenli bir ortamda, herkesin hayatını kurtaran sağlıkçılarımın kendi canını kurtaramaması” yok yok öyle düşündüğünüz gibi değil, terzi kendi söküğünü dikemez ondan demeyin bana. 

Sizde anladınız zaten malum Türkiyede haftada bir kaç haber görüyoruz bu konuda.

Evet evet! Sağlıkçılara yapılan şiddetten bahsediyorum. İlaç yazmayan doktora şiddet, pansuman etmeyen hemşireye şiddet, acil servisinde bıçak çekeni de gördük. Serviste mermerle kafa kıranıda gördük. Sözlü şiddete hiç girmiyorum bile insanca konuşmayı unutan toplumlar olduk.

Ne diyordum, sağlıkçı bir arkadaşımla konuşuyorum diyordum. Kendisi bir bayan ve konuşmamız esnasında; ‘Çağla artık çalışmaya korkar olduk, acaba ne yapacağız da bi hasta yakını tarafından cezalandırılacağız bunu düşünür olduk. İnsanlarla artık sosyal mesafe değil şiddet mesafesi uygular olduk.’

Bir kadın olarak ben, bu insanları bu duruma getirebildiğimiz için  lanet olası bu toplumdan bu şiddet aşığı zihniyetten utandım! Her gün bizlerin sağlığı için çalışanlar kendi sağlıklarından korkar olmuş. Ne acı!

Kadına şiddet, hayvana şiddet, sağlıkçıya şiddet. Şiddet için yaşıyoruz sanırsam baksanıza şu du duruma. 

2021’de Sağlık Sen’in yapmış olduğu sağlıkta şiddet raporuna bir bakayım dedim, sonuçları az çok kestiriyordum ama bu kadar da olmaz dedim. 364 saldırıdan 316 kişi zarar gördü. Ne korkunç bir rakam. Heleki 2021 pandeminin en yoğun olduğu zamanlar, keşke balkonlara çıkıp alkışlamak yerine sadece onlara insan gibi davranılabilseydik. 

Arkadaşım en sonunda dediki; ‘bu şiddete dur denilebilmesi için daha kaç kişi ölmeli, daha kaç kişi dayak yemeli, daha kaç kişi hakaretlere doymalı?’

Nereye gitti bu insanlık, hiç mi kalmadı merhamet, sevgi, saygı. Ben artık yasaları aramıyorum insanlık nereye gitti onu arıyorum.

Yıllarca aşamadığımız kadına şiddet gibi hayvana şiddet gibi sağlıkçıya şiddeti de aşamayacağız. İnsanlığımız kayıp e hal böyle olunca da şiddetten sonra failler cezalandırılmaz serbest kalırsa biz bunları daha çok duyarız.

Olsun yine de ümidimiz kaybetmeyelim. 2023’te yeniden dilekler dileriz…