Yelkenleri şişiren, hamları pişiren, değirmenleri döndüren, zayıf ağaçları deviren, zemheri de yolcuyu yolundan çeviren, bazen yangınları körükleyen rüzgar; bizim köy de Karayel, kabayel, lodos, bazen de günyeli olarak eser.

Şarkısını söyleyen rüzgarın usülü ve makamı belli olmaz.

Bahçeye baktım ağaçların yapraklarını dökmüş kuru gazelleri kapının önüne yığmış. En dayanıklı kestane çıkmış.

Sarı çamlar, Serviler, Ardıçlar, köknarlar, ladinler, sedirler pek umursamıyorlar rüzgarları.

Keza kayalar da öyle..

Bu Yüce Rab'bimin hikmetidir.

Rüzgarın sesi, bestelediği şiirler, söylediği şarkılar köy hayatının tadını getirir. Bu tadı herkes anlayamaz, zayıfların, korkakların işi değildir bunu anlamak.

İçeride odun sobası yanar, dışarıda deli rüzgar eser.

Köy de kışın hayat böyle geçer.

Hepimiz zaman geçip gidiyor zannederiz.

Halbuki, geçip giden biziz.