İnsanın, annesini ve evlâdını öldürecek derekeye düşeceğine inanmıyorum; inanamıyorum. Cinayet, namussuzluk, hırsızlık ve benzerleri basit zabıta vakası gibi haberlerde yer aldığı halde inanamıyorum.

Annesini öldüren Tuğyan (taşma, coşma, su baskını; taşkınlık, coşkunluk; haddini aşma, azgınlık, serkeşlik) isimli kızla ilgili haberleri, (daha önce Narin ve benzer olaylardaki gibi) üzüntü ve dehşet içinde takip ettik. Filim seyreder gibi... Holivut’un “kusursuz cinayet” filmlerinden “intihal” bir “yerli filim” seyrediyoruz.

Daha yüz yıl önce, kapılara kilidi şöyle alelusul takıveren (dosta evde olmadığımızı bildirmek için) cinayet nedir bilmeyen bir millet; nasıl ve kimler tarafından bu hale getirildi düşünen yok. Çift kilitli kasalar soyuluyor, evlât anneyi öldürüyor, anne evlâdı… Televizyonlar dedektiflik bürosu… Anlı şanlı, kariyerli, itibarlı, mevkili, devletli akıldaneler, televizyonlarda sadece cinayetin nasıl ve kim tarafından işlendiğini konuşuyor. Ölmüşüz de ağlayanımız yok. Halimiz, tuğyandan da beter!