Zaman neydi, şu koca evrende nasıl geçiyordu saniyeler? Bir bilinmemezliğin içinde yaşayıp gidiyoruz, ertesi gün güneşi yeniden görebilir miyiz orası meçhul her an. Hayat diyerek yürüdüğümüz yol, başı, sonu ve ortası hep bir bilinmemezlik içinde. Bir insan geleceğini, kaderini , hayatını nasıl belirler? Yüreğinin sesini dinleyerek mi, başkalarının önerilerine(!) göre midir bu seçim?

Şu ana kadar, nice badireler ve nice güzellikler gördüm geçirdim her insan gibi. Kararlar verip pişman da oldum, mutlu da oldum. Belki hayat yolunun henüz başındayım, ama her insanın yazılan, yaşayacağı hikayesi ile , yazmak ve yaşamak istediği hikayesi çok farklı. Biraz da bizim için olan şeyleri kabullenmek yerine, o hikayenin sayfalarını yazarken yorulsak da, üzülsek de, başına geçip birkaç kelime ile yazıya başlamak lazım. Bitirmenin yarısı başlamaktır. Öyle bir an gelecek ki, bir sabah uyanacaksın ve sana ait olan o mutluluğu, şehirlerde, hayalini kurduğun o işle, okulla, rüyalarına giren o aşkla değil, yüreğinin iklimi ile ilgili olduğunu fark edeceksin. O an hayatın gerçek anlamına doğru adım attığın ilk sabah olacak ve hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Hayat dalgalı bir deniz. Dalgalar da diner, dinginliklerde biter. Her şey geçer ve biter, geriye sadece sen kalırsın. O'na çok iyi bak pes etmeden ve her daim yüreğindeki umutla. Hayatta çok korkum vardı bunları tek tek, kendimle beraber aşıyorum ve aşmaya çalışıyorum. İçimde bir şeyleri , duyguları barındırıp kendime zarar vermektense o anımı çekilmez kılmaktansa, doğal bir şekilde duygularımı yaşıyorum, onlardan kaçmıyorum çünkü biliyorum ki kaçan her zaman kovalanır. Hayat böyledir, görmezden gelip halı altına süpürür. Ve vakti gelince o halı kaldırılınca, herkes tozdan, kirden nasibini alır. Şu sözle bu güzelliğe veda etmek isterim; ''Her sabah yeniden başlıyor hayat, her sabah yeniden öğreniyorum nefes almayı.'' Her sabah yürek ferahlığı ile uyanacağımız güneşli ve güzel günlere..