Son bir iki yılda çok şey öğrendim, en önemlilerinden biri de şartlar uysa da uymasa da bir şekilde bekleyebilmek. Bekleyiş insandan insana, zamandan zamana değişir. Neyi, kimi neden beklediğin bir nebze önemlidir. Beklemeyi ya heyecanlı kılar ya da çekilmez kılar. 

Bir bebeğin doğuşunu beklemek heyecanlıdır, sınav sonucunu beklemek zordur. Güzel günlerin geleceğini eninde sonunda bilip beklemek ise dibe vurduğun andaki son tutunduğun daldır yaşamak için. Hayatta kalmak için her türlü riski göze alıp ,sevdiklerini geride bırakmak ve kaybetmek pahasına dahi olsa, mücadele etmek bu inancın bir nokta kadar dahi kaldığının göstergesidir.

Yürüdüğümüz yol gecenin bile karanlığından daha karanlık olabilir. Kim olursa olsun yürüdüğümüz hayat yolu hiçbir zaman aydınlık değildir. O yolu yürüme sebebin, mücadelen, inancın o yolu aydınlatır; yüreğindeki inançla yaktığın ateş aydınlatır o yolu. Bu ateşi gelip biri kibrit çakarak aydınlatamaz, insan kendi ateşini kendi yakıp başında bağdaş kurduğu vakit o ateş asla sönmez. Sönmemesi için mücadele verirsin . Ama bu koskoca evrende, her şey kendi parlaklığında güzeldir. Fazlası çok çabuk sönmeye yeltenir. Azı aydınlatmaz hiçbir yeri. Her şeyin kâfi miktardaki olanı makbuldür hayatta. O yüzden şartlar ne olursa olsun, yürüdüğün yolda yalnızsın. Herkes dahil olmak üzere, yanındayım destekçinim sözlerini duysan da. Sen o ateşi yakmadıkça kimse o yolun ışığını merak edip gelmez oraya. Sen yürüdüğün için değerlidir orası. Yürüdükçe, canın yandıkça ve o ateş yandıkça gözyaşın aktıkça yüreğinde ve dünyanda bir orman yeşillenecek. Ve dönüp gökyüzüne baktığında minnet duyacaksın kendine.